Dag 7 - Het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan

Een lange reisdag geeft de mogelijkheid zich wat te verdiepen in de geschiedenis van het land.  Maar die van Mexico, is een brug te ver. Mexico kent dan ook een enorm lange geschiedenis :  van de Olmeken, naar Tolteken, Zapoteken, Maya’s, Mixteken en Azteken. Alstublieft.  En dan moet de Conquistador Córdoba nog een Spaanse voet aan wal zetten. Vergeet ook niet de moderne geschiedenis met … een Belgische toets.  Immers in een ver verleden was prinses Charlotte van België, keizerin van Mexico. Ze was gehuwd met Maximiliaan van Habsburg (broer van keizer Franz-Jozef, jawel die van Sissi) die werd aangesteld als keizer van Mexico. Lang heeft die pret echter niet geduurd.

We zijn nu de eerste week van november. Technisch gezien zitten we nog in het orkaanseizoen dat officieel loopt van begin juni tot einde november. De grootste kans om een orkaan mee te maken heb je echter in de maanden augustus, september en oktober.   Om een orkaan te produceren, heb je een aantal voorwaarden nodig. Zo moet de bovenlucht kouder zijn dan de onderlucht, zodat de atmosfeer instabiel en onweerachtig wordt, de wind moet op verschillende hoogten verschillen van kracht en richting en vooral een draaiende beweging maken. Maar bovenal moet de watertemperatuur minstens 26° bedragen, iets wat na oktober al bijzonder moeilijk wordt. Het is net die vochtige, warme stijgende lucht die in aanraking met de koude bovenlucht de aanzet vormt voor een orkaan. De Mexicaanse kusten liggen pal in orkaangebied. Zes jaar geleden zorgde orkaan Wilma nog voor dood en verderf met winden van meer dan 160km/uur en windstoten tot meer dan 210 km/uur. Nog steeds is het land niet bekomen van Wilma. Langs beide kusten (zowel de Atlantische als Grote Ocean) liggen orkaan weerstations die verbonden zijn met een centrale computer in Miami die de metingen verwerkt. Zo wordt er berekend of er een orkaan in de maak is.

Het is in totaal vier uur rijden alvorens we aankomen aan het Nationaal Park ‘Cañon del Sumidoro’, één van de meest spectaculaire sites van Latijns-Amerika. Het hart van het park wordt gevormd door de kloof die maar liefst 20 km lang is en 700 tot 1200 m hoog en in de loop van enkele miljoenen jaren werd uitgesleten door de Grijalvarivier. De rivier loopt van Guatemala naar de Golf van Mexico. 
Volgens een legende zouden honderden indianen, na het laatste Spaanse beleg, zich van de hellingen hebben gegooid om zich niet te moeten onderwerpen aan het Spaanse gezag.
Met een speedboot duiken we het avontuur in. We varen de cañon door en passeren langs grotten en watervallen. Zelfs een Maria kapel is uitgehakt in de rotsen. Onderweg komen we ook nog een groepje krokodillen tegen die in het zonnetje langs de kant geduldig wachten op een hapklare toerist. Gelukkig voor ons, hebben ze vandaag geen zin in Vlamingen.  De slingeraapjes krijgen we niet te zien. Na het voorbije regenseizoen hangt er teveel groen aan de bomen.  In het ecopark, waar we even voet aan wal zetten, krijgen we de kans toekans en papegaaien, jaguars en slangen te zien, weliswaar in gevangenschap. 

Na onze boottocht houden we een korte stop in Chiapa de Corzo waar we de beroemde fontein in de vorm van een kroon (een verwijzing naar de Spaanse koningen) bezoeken. Met een diameter van 52 m en vervaardigd in solide baksteen, zou ik hem niet op mijn hoofd willen zetten.

Hoe zwaar woog destijds de Spaanse kroon niet (figuurlijk dan) met hun ongebreidelde expansiedrang de wereld rond. Het Spaanse Rijk had koloniën op bijna alle continenten : beide Amerika’s, Afrika en Azië, om nog maar te zwijgen over Europese gebieden waar ze de scepter zwaaiden. Het was het grootste wereldrijk in de periode na de middeleeuwen. Eén van de redenen dat Spaans na het Mandarijns de meest gesproken taal ter wereld is. En zo komt mijn schoolse Spaans nog steeds van pas.