Dag 4 - Het koloniale Mexico

Een rit van  een slordige 400 km scheidt ons van het doel van vandaag : de stad Oaxaca. Vervelen zullen we ons niet doen. Want al vrij snel krijgen we een prachtig uitzicht op de met sneeuw bedekte vulkanen Popocatepetl en Iztaccihuatl. Deze zijn de op één en twee na hoogste toppen van Mexico. Ze zijn respectievelijk 5.465 m en  5.230 m hoog. De Iztaccihuatl is een slapende vulkaan en wordt door zijn contouren die doen denken aan een liggende vrouw, ‘de slapende dame’ genoemd. De Popocatepetl is sinds de jaren 90 bijzonder actief. Daarom is zijn bijnaam ‘rokende berg’. Hij wordt dan ook goed in het oog gehouden. Immers in de nabijheid van de vulkaan wonen meer dan 30 miljoen mensen. Op tijd evacueren is de boodschap om een groot drama te vermijden. Smoor en rook zijn ook vandaag duidelijk te zien onder een wolkenloze hemel

De stad Pueblo is de op drie na grootste stad van Mexico. De stad dankt haar bekendheid vooral aan  de mooie Talavera tegels die muren, koepels, enz. versieren. De straten van deze sfeervolle koloniale stad staan vol kerken (op elke hoek één, ik overdrijf niet), herenhuizen en andere bijzondere gebouwen. We bezoeken de kathedraal, die na de kathedraal van Mexico-City, de grootste van het land is. Indrukwekkend is ook hier het woord. Er bevinden zich maar liefst 14 zijkapellen in de kathedraal met prachtige beelden en schilderijen. De betegelde koepel is een kopie van die van Sint Pieter in Rome. Je wil nu éénmaal hoog mikken.

     

Het oudste theater van Mexico, het zogenaamde suikerhuisje, is een opvallende verschijning in de straten. Zijn bijnaam dankt het dan ook aan het buitengewone pleisterwerk dat lijkt op een alfenique, een pasta met suiker en amandelen.

De kerk van Santo Domingo is een indrukwekkende barokkerk en bevat één van de rijkst versierde kapellen van Mexico. De Capilla del Rosario bezit een schat (letterlijk) aan verguld beeldhouwwerk. Het lijkt of er uit de muren gouden druivenranken komen, die zes schilderijen omranden. Deze schilderijen stellen de rozenkrans voor. En dit is nog maar één voorbeeld van het bijzonder imposant interieur. De kapel is in de goede traditie van de Domenicanen van boven tot onder zééééér rijkelijk versierd. Je waant je bij momenten in het gouden paradijs. Enkel de rijstpap met gouden lepels ontbreken. Maar ook hier geldt : trop is teveel. 

 

Bij het buitenrijden van Puebla komen we nog langs een stukje Belgische geschiedenis. We passeren het voetbalstadion waar destijds in 1986 de gouden generatie Rode Duivels hun halve finale van het WK speelden.
Het ‘hoogtepunt’ van de dag wordt spijtig genoeg aan het zicht onttrokken als de hoogste vulkaan van Mexico onzichtbaar is door laaghangende bewolking. Maar met twee prachtige uitzichten op de andere vulkanen en het sfeervolle koloniale Puebla achter de kiezen, is deze dag zonder meer geslaagd.