Dag 10 - Het Lacandon regenwoud

Vandaag staat er een uitzonderlijke excursie op het programma. We stappen naast de platgetreden paden en bezoeken een Maya tempel verborgen in de jungle. Tot zo’n tien jaar geleden was de enige manier om de tempel te bereiken per vliegtuig. Met een klein Cesna toestel kon je landen naast het tempelcomplex. Yaxchilan ligt aan de Usumacinta rivier, die de grens vormt met Guatemala en ligt diep in het Lacandonregenwoud. Het is hier dat de Zapatisten hun guerillastrijd uitvochten met het Mexicaanse leger. En het is dank zij dat leger, dat inzag dat een guerilla-oorlog niet kan gewonnen worden zonder goede toegangswegen, ook al heb je state of the art tanks, wapens en ander oorlogstuig, dat er nu een goede weg ligt. Die weg brengt ons op drie uur tot aan de grens. Maar dan zijn we er nog niet. We moeten ook nog een dik half uur varen op de Usumacinta naar de tempel zelf. Een lange reisweg, maar het eerste dat dan ook opvalt als je aankomt, is de sereniteit die de plaats uitstraalt.  We lopen er haast alleen rond, een slingeraap uitgezonderd. Het is een fascinerend decor : ruïnes van tempels die half verscholen liggen in het tropisch oerwoud. Het ceremoniële gedeelte van de stad is gevonden op Mexicaans grondgebied, de woonvertrekken aan de overkant van de rivier op Guatemalteeks grondgebied. De stad werd gebouwd tussen 350 en 800 en bereikte haar glorietijd tijdens de heerschappij van haar beroemde koningen ‘Schild Jaguar’en ’Vogel Jaguar’. 

 

Yaxchilan bezit talloze hiërogliefen, stèles, bewerkte balken, bezette dakkammen en tempels waaronder tempel 33. De klim naar deze tempel is hoog, maar we slagen er uiteindelijk allemaal in de top te bereiken. De afdaling is zo mogelijk nog zwaarder via een steil weggetje vol grote boomwortels, kapotte stenen, … 

We proberen nog naar de ‘Kleine Akropolis’ te klimmen en halen allemaal wel de basis van de tempel, maar voor de ‘kortgebeenden’ is de tempel zelf beklimmen er teveel aan. Het is drukkend warm (het Lacadon regenwoud is het meest tropische stuk van Mexico met de hoogste vochtigheidsgraad) en het zweet druipt van ons af. We krijgen nog amper adem en besluiten op de trappen wat aan ‘monkey watching’ te doen. Deze plek wordt immers bewoond door brulapen en slingerapen. We vinden wel de slingerapen, maar de brulapen kunnen we alleen maar horen. Wat een kabaal maken zij. 

We zijn dan ook blij als we weer op onze boot zijn en we terugvaren naar het beginpunt. De wind die in ons gezicht blaast, is een verademing en we komen opnieuw op krachten.We genieten van  het zicht op het oerwoud langs beide kanten van de rivier en varen technisch gesproken op Guatemalteekse wateren. Een lange busrit brengt ons terug naar het hotel.

Vanavond hebben we een speciale avond gepland.  In ons hotel bevindt zich een Maya sauna en we gaan ons vanavond eens goed laten verwennen. Ik kies eerst nog voor een holistische massage (een combinatie van reflexologie, aromatherapie en ontspanningsmassage). Het Maya saunaritueel is uniek. Eerst worden we ‘bewierrookt’ al ruikt het een stuk lekkerder,  dan 30 minuten te zweten in de hut. We worden ondertussen ingewreven met een kruidenmengsel om onze huid te reinigen, en af en toe wordt er water over ons gegooid om ons lichaam af te koelen. Geloof me, het is bloedheet in de sauna. Tijdens de laatste saunabehandeling worden onze lichamen met bladeren ingewreven. Ik hou het net 30 minuten vol. De frisse douche is een aangename afwisseling en we zijn dan ook klaar voor het modderbad. We wrijven ons in met dikke klodders modder die heerlijk aanvoelen en laten die 15 minuten op onze huid zitten. Onze huid wordt er fluweelzacht van. Nadien spoelen we ons af voor het laatste deel, maar ook meteen het leukste : het bubbelbad. We mogen nog eens 30 minuten bubbelen, genietend van een kopje thee. Het complex is in een fascinerend decor gelegen: beneden aan de rivier in het dichte oerwoud. De avond is ondertussen gevallen, het is pikdonker en je hoort enkel het geluid van de krekels. Het riviertje kabbelt en de plaats wordt verlicht door honderden kaarsen. Een mens zou er weemoedig van worden. Terwijl ik in de jaccuzi zit en de tropische omgeving overschouw, moet ik ongewild aan het thuisland denken en aan de strijd die twee dierbaren (waaronder mijn mama) aan het leveren zijn, een strijd die ze niet zullen winnen. En ik denk aan de Maya’s die voor hun tijd zo ver vooruit waren op gebied van architectuur, kunst, astronomie en levenskunst (aan het saunaritueel te oordelen toch). En ik probeer troost te putten uit het feit dat de Maya’s geloofden dat het einde van dit leven, enkel het begin is van het volgende. Zou het geen mooie gedachte zijn, dat zij het ook wat dit betreft bij het rechte eind hebben?