Dag 7 – Een toorts van licht en verlichting

Education City heeft zijn naam niet gestolen. De stad in de stad herbergt niet alleen de nationale universiteit van Qatar, maar ook bijhuizen van een aantal gerenommeerde Amerikaanse universiteiten zoals Northwestern en Georgetown University.

Maar niet alleen universiteiten dragen bij tot de scholing van onze breinen. Zo bevindt er zich ook de Qatar National Library, die langs buiten straalt als een diamant, een diamant van kennis. Maar ook binnenin straalt de bibliotheek door het vele licht dat binnenvalt door de vele ramen en zo voor natuurlijk licht zorgt voor het lezen. Zowel vloeren en hellingen als muren zijn gemaakt uit glas en lijken op stukjes gevouwen papier. Alle boeken van de bibliotheek worden hier tentoongesteld waarbij de boekenkasten vanuit de glazen vloer lijken te komen.

Maar de bibliotheek herbergt nog wel meer dan een bijna oneindig aantal boeken. Het hart wordt immers gevormd door de ‘Heritage Library’, een steeds groeiende collectie van bijzondere, uitzonderlijke en waardevolle documenten, boeken en kranten, manuscripten, foto’s en instrumenten. Een aantal exemplaren dateert uit de 15^de eeuw, toen de boekdrukkunst pas zijn intrede deed in Europa.

Indrukwekkend is ook de moskee van Education City. Vooral het ontwerp van de Iraakse architect en kaligraaf Taha Al-Hiti valt op. De kaligrafie op de buitenkant zet meteen de toon. Ook de twee minaretten, die me vooral aan een dubbele skischans doen denken, werden van kalligrafie voorzien. Doorheen het speciale ontwerp van deze minaretten kijken we bewonderend toe en slaan onze ogen onbewust ten hemel. De zeer moderne architectuur zorgt ervoor dat de moskee in de verste verte niet aan een moskee doet denken, maar eerder op een soort boon lijkt ondersteund door vijf pilaren. Dit is een bewuste keuze, want deze stellen letterlijk de vijf pilaren van de islam voor. Onder de moskee bevinden zich ook vier kleine stromen, die de vier rivieren van het paradijs, vermeld in de Koran voorstellen : rivieren van water, honing, melk en wijn. Spijtig genoeg gaat het maar om beeldspraak en loopt er hier enkel water door, dat een nabijgelegen tuin van de nodige drainage voorziet. Binnenin wordt de stijl van zeer afgeronde vormen die vooral langs de buitenkant opvalt, doorgetrokken. Duizenden lichtjes in het plafond van de grote gebedshal zorgen voor een sterrenhemel waaronder gebeden wordt. Die gebedshal heeft de capaciteit om duizendachthonderd gelovigen te ontvangen. Buiten op het binnenplein kunnen nog eens duizend gelovigen samenkomen.  Wat een bijzondere plaats voor het vrijdaggebed.

 

Als een toorts, een fakkel van licht en oriëntatie, staat de Aspire Tower, ook wel de Doha Torch genoemd, pal in het midden van de Aspire Zone. Hij werd initieel ontworpen als symbool voor de Aziatische Spelen van 2006. De vlam van die spelen werd hier allang gedoofd en vervangen door een laser die nog steeds zijn licht laat schijnen over alle hoopvolle sporters. Het is het op één na hoogste gebouw in Doha en geldt nog steeds als baken van herkenning doorheen de stad. Het is ook een unieke plaats om te overnachten gezien het gedeeltelijk in gebruik is als hotel. In de schaduw van de toren valt ook het Khalifa International Stadion op, vooral dan door zijn uniek ontwerp waarbij gebruik gemaakt werd van twee gebogen halve daken die zo 70% van het stadion van schaduw voorzien. 

Om de toeschouwers helemaal koel te houden, wordt er ook gebruik gemaakt van airco. Net voor de bouw van het stadion werd de zogenaamde Aspire Zone (een immens sportcomplex) opgericht rond het stadion, gevolgd een jaar later door de oprichting van de Aspire Academy, een opleidingsinstituut voor talentvolle jongeren die op hoog niveau begeleid worden naar  topprestaties in hun geliefde sport maar daarnaast ook academisch geschoold worden in algemene vakken van het middelbaar onderwijs. Zij dromen groots van gouden medailles, van roem voor hun vaderland en van beklijvende sportprestaties. Het hoogste doel van de academie is om Qatar op de wereldkaart te zetten met bejubelde overwinningen.

Qatar speelt dan ook mee aan de wereldtop van verschillende sporten. Momenteel wordt trouwens het Aziatisch kampioenschap voetbal gespeeld waarin het land ook nog eens titelverdediger is. Maar niet alleen in voetbal scheert Qatar hoge toppen. De Qatarese hoogspringer Mutaz Essa Barshim  is waarschijnlijk de meest succesvolle individuele Qatarese atleet. Hij werd op de zomerspelen van 2020 in Tokio  olympisch kampioen, nadat hij op de twee voorgaande spelen in Londen en Rio ook al zilver behaalde. De Aspire Academy is onder andere ook eigenaar van voetbalclub Eupen.

De Academy heeft trouwens ook een afdeling gezondheidszorg met een belangrijke afdeling orthopedie. Pieter D’Hooghe, zoon van Michel D’Hooghe, gewezen voorzitter van de Belgische voetbalbond, is trouwens hoofd orthopedie hier in Doha.

Het Khalifa International Stadion neemt door zijn ontwerp een opvallende plaats in maar het is niet het enige voetbalstadion in het land. Voor het wereldkampioenschap voetbal van 2022 werd immers een beroep gedaan op acht stadions in totaal, alle op een unieke manier ontworpen, gebouwd, gerenoveerd of herbouwd. Qatar mag dan over een (schijnbaar) onuitputtelijke bron van inkomsten beschikken, over de bouw én vooral de bestemming na het kampioenschap werd duidelijk nagedacht om verspilling van middelen en geld tegen te gaan.

Naast het Khalifa Stadion dat sowieso zijn functie zal blijven vervullen als de thuis van de nationale ploeg, worden alle acht stadions nu gebruikt voor de Aziatische voetbalkampioenschappen. Op onze reis door het land, zijn enkele van die stadions niet te missen.

Als eerste valt vooral het zogenaamde containerstadion op, officieel het Stadium 974 genoemd. Die naam is niet zomaar gekozen, het stadion bestaat immers uit 974 gerecycleerde zeecontainers. Na het huidige kampioenschap zal het worden ontmanteld en zullen de stukken worden hergebruikt voor nieuwe projecten.

Het Al Janoub Stadion valt vooral op door zijn golvende vorm. Net zoals de metro’s ontworpen zijn met de plaatselijke cultuur in het achterhoofd, is ook dit stadion gebaseerd op de zeilen van de dhow.  Het heeft net zoals de meeste stadions een capaciteit van 40.000 stoelen, waarvan er zo’n 20.000 zullen afgebroken worden. Op die manier kan het gebruikt worden als een grote evenementenhal voor bijeenkomsten, lezingen, enz. Het Ahmet Bin Ali Stadium bestaat uit maar liefst 80% gerecycleerd materiaal. Na het kampioenschap wordt hier ook de bezetting teruggebracht naar 20.000 en zal het de thuisbasis worden van de lokale voetbalploeg. Het Al Thumama Stadium oogt elegant en het ontwerp is gebaseerd op de gahfiya, het lokale hoofddeksel. Dit stadion zal later omgevormd worden tot hotel en moskee. 

Het Education City stadion wordt wel eens de diamant in de woestijn genoemd. Zijn glinsterende façade bestaande uit diamanten patronen die  veranderen van kleur naargelang de stand van de zon. Als algemene regel werd er ondanks een vooralsnog onuitputtelijk bron aan fossiele brandstoffen in het land, voor alle stadions gekozen voor ecologische zonne-energie om te voorzien in elektriciteit, verlichting en airconditioning. Of hoe men zich ook hier al voorbereidt op een nieuwe toekomst.