Dag 6 – Hayd, hayd, hayd !!!

De meest bijzondere band in het Midden-Oosten is ongetwijfeld die tussen kameel en Arabier. Hij is de beste vriend van de Arabier, want de kameel zorgt voor de basisbehoeften van de mens. Zijn melk lest de dorst, zijn vlees stilt de knorrende maag, zijn haren houden de mens warm en zorgen voor een dak boven het hoofd in de vorm van tenten. Bovenal, bij leven is de kameel het lastdier en vervoersmiddel bij uitstek in de desolate zandbak, woestijn genoemd (al kunnen ze ook goed uit te voeten in bergachtig gebied).

Het schip van de woestijn is perfect gebouwd  om te laveren door de uitdagingen die de Arabische woestijn in petto heeft. Hun pels beschermt hen tegen zonnebrand en het water dat ze opslaan in hun bulten, zorgt ook voor het afkoelen van hun voetzolen terwijl ze over het hete zand stappen. Hun kleine oren kunnen dicht om het opvliegende zand te trotseren én ze hebben bovendien ook doorzichtige oogleden, zodat ook hun ogen altijd bescherming genieten. Kamelen kunnen een maand zonder water of voedsel. Om voedsel op te slaan, leven ze van gras en cactus.

Met hun lange benen en krachtig lichaam zijn ze perfect om te racen. Al heel vroeg testten nomaden hun kamelen uit op snelheid en uithouding en werd het zo een populair tijdverdrijf. De sport ontwikkelde zich verder onder de heersende stammen die begonnen met het investeren in en het ontwikkelen van de dieren.

De sport der sjeiken, zo wordt kamelenracen vandaag genoemd. De kamelen worden naast de Arabische volbloeden en valken op handen gedragen. Ze zijn het onderwerp van één van oudsher belangrijkste sporten en zorgen voor heel wat prestige op het Arabische schiereiland.

Vanuit het hele Midden-Oosten, van Oman in het zuiden tot Koeweit in het noorden, vanuit de verschillende Arabische Emiraten en vanuit grote buur Saoedi-Arabië tot zelfs vanuit Soedan, komen kamelen en hun eigenaars naar hier om deel te nemen aan de prestigieuze races van Shahaniyah.

Aan de gigantische renbaan die eigendom is van de sjeik van Qatar, verzamelen vanuit de stallen van heinde en verre groepjes kamelen, veelal begeleid door een jonge Bengaal.

Ze leiden de kamelen eerst naar een oefenterrein waar ze inlopen en opgetuigd worden. Dat optuigen heeft vooral te maken met het bevestigen van een robotje bovenop de rug. Vroeger werd er geracet met jockeys. Om het gewicht beperkt te houden, werd er gebruik gemaakt van zeer jonge kinderen (peuters en kleuters), waarvan ik niet moet vertellen dat dat op het nodige protest kon rekenen. In 2005 kwam onder internationale druk het besef dat dit misschien niet in het algemeen belang van het kind was (met soms impotentie tot gevolg). Het robotje waarvan nu gebruik gemaakt wordt, staat via een walkie talkie systeem in verbinding met de eigenaar/trainer,  die zo ook bevelen aan de kameel kan geven.

Races vinden plaats over verschillende afstanden van vier, zes of acht kilometer en er wordt gelopen in een zeer lange ovalen baan. De wedstrijd wordt door eigenaars, begeleiders én de weinige toeschouwers gevolgd vanuit de auto op een parallelle geasfalteerde weg naast de racebaan. Niet dat er weinig interesse is in kamelenraces. In de Golfstaten worden deze races intens gevolgd vanuit de luie zetel aangezien alle wedstrijden live uitgezonden worden. Het is waarschijnlijk met voorsprong de meest populaire sport in de regio en vooral de meest prestigieuze. Het zit immers diep ingebed in hun cultuur, doorgegeven van generatie op generatie. Races werden immers al gelopen van in de zevende eeuw.

De volgende reeks deelnemers stellen zich op aan de start. Vrouwelijke en mannelijke kamelen racen beurt om beurt, telkens in een andere leeftijdscategorie. 

Als het startschot wordt gegeven, vliegen de kamelen vooruit. Eerst hangen de tientallen kamelen nog samen maar na enkele honderden meters beginnen er zich breuken te vertonen in het peloton. Aan de snelheidsmeter van ons voertuig te zien, gaan de snelheden gestaag omhoog tot over de 40 km/uur (kamelen kunnen in een korte sprint zelfs tot 65 km/uur halen). Het is niet alleen dringen op de racebaan zelf, ook bij de begeleidende auto’s is het een chaotische bedoening. Merkwaardig genoeg, zonder brokken. Een kopgroep zondert zich af, al is de weg nog lang. Vanuit de achtergrond komen enkele kamelen terug. Ze worden luid aangemoedigd door hun eigenaars vanuit de volgauto’s. Ook bij ons gaat de adrenaline omhoog. Vooraan kunnen enkele kamelen het hoge tempo niet volhouden en vormen er zich nieuwe breuken. De spanning bij de eigenaars is duidelijk voelbaar, hun aanmoedigingen gaan  crescendo.  Acht kilometer later wint de eerste de race 😉. Zijn eigenaar is in de wolken. Hij neemt sowieso een grote geldprijs mee huiswaarts, maar het is ‘m vooral te doen om de eer van het winnen. Deelnemen verhoogt al je status, winnen is een droom met een onmetelijk aanzien. 

De kameel blijft zoals steeds symbool van kracht en uithouding.

 

Van de racebaan in de woestijn rijden we naar de waterkant voor een avondcruise in een traditionele dhow. Die werden vroeger gebruikt voor het parelvissen, nu worden replica’s gebruikt om Doha by night te kunnen vereeuwigen. Het zicht op de corniche bij het vallen van de avond is dan ook onwaarschijnlijk. De modernste gebouwen van de hoofdstad vonden een plaatsje langs de waterkant.  Terwijl wij een Arabisch buffet binnenspelen, dobberen we op het water via de verlichte Corniche naar The Pearl. In het maanlicht lijkt The Pearl nog exclusiever dan overdag.  Onze dhow nestelt zich even naast de tientallen luxejachten die hier aangemeerd liggen. In de restaurantjes is het best wel druk. Buiten op de wandeldijk, La Croisette,  hangt een uitgelaten sfeer. Wij genieten aan boord, de dag overpeinzend, in het licht van de maan van Qatar by night.