Dag 8 – Merzouga – Een stralende donkere nacht in de Sahara

Pikdonker … de enige manier om de omgeving te omschrijven als ik om 5u mijn tent uitkom.

Een blik omhoog spreekt me ergens tegen : een diamanten ketting aan sterren licht nochtans de hemel op. Duizenden sterren zorgen voor de ultieme achtergrond terwijl de maansikkel en de helderste planeet Venus, de hoofdrol opeisen in dit vroege ochtendlijke schouwspel waarbij Venus zich lijkt zich te nestelen in de arm van de maan.

De stilte van de nacht verstomt als ik in de verte het gebrom van de naderende kamelen hoor. Onze taxi’s arriveren. In één beweging hijs ik mij op de rug van mijn nieuwe vriend en strekt de kameel zijn benen. Zo ben ik meteen twee meter dichter bij die hemelse schittering. In wandeltempo zet onze karavaan zich in beweging. Eeuwen geleden al trokken immense karavanen vanuit Marokko voor een tocht naar het verre Timboektoe. Zover geraken we vandaag niet. De top van een naburige duin is het maximaal haalbare. Aan de hand van de begeleider trekt het schip van de woestijn met zijn kapitein op de rug, na een eerste ochtendlijke wandeling door het mulle zand, de steile heuvel op. Het schip deint heen en weer zodat we als het ware in woelig water terechtgekomen zijn.  Ondertussen is de fonkelende sterrenhemel verdwenen en licht de horizon al een beetje op. We hopen bovenaan te zijn alvorens de zon echt tevoorschijn komt. Ik stap af en laat een eerste voetafdruk achter in het zand terwijl het schip even voor anker gaat en wat rust geniet. 

Ik richt mijn blik op de horizon of liever op het gebergte dat in de verte ligt. Daar ligt de grens met buurland Algerije dat we tot op zo’n veertig kilometer genaderd zijn. Die veertig kilometer is de veiligheidsafstand die ten opzicht van Algerije altijd moet gehandhaafd worden:  Marokko leeft immers nog altijd in conflict met zijn buurland en die fantastische buren steken af en toe eens wat vuurwerk af. Geen Bengaals maar een echte raket. Die raketten hebben een maximum bereik van veertig kilometer, vandaar. Meestal kan het Patriot luchtafweergeschut hier wel mee weg, maar je weet maar nooit. Ik vlij mij neer en geniet van de stilte terwijl de duisternis definitief plaats moet maken voor het daglicht. Toch laat de zon nog een beetje op zich wachten. Ze lijkt net dezelfde kuren te hebben als sommige diva’s die voor een optreden hun publiek graag nog even verlangend laten wachten. En dan opeens valt het doek en verschijnt een gouden rand aan de horizon. De gouden kroon van Madame Soleil schittert al bij de eerste stralen. Majesteitelijk treedt de zon in het voetlicht en geeft het echte startschot van de dag. De vuurbol stijgt snel ten hemel en haar warmte verspreidt zich al snel als een troostend dekentje. Het wordt zonder twijfel alweer een prachtige dag in Marokko.