Dag 12 –1001 sprookjesachtige dagen en nachten

Tien nachten lang of misschien, een paar nachtjes meer😉, was het een enorm voorrecht om door Marokko te reizen. Van de diepte van de oceaan tot de warmte van de Middellandse Zee, van de lichtjes aan de Spaanse kust tot de sterren aan de hemel in de woestijn. Tochten over de Midden-Atlas, valleien en het Rifgebergte… Van leerlooierijen tot kamelen. Van het blauw van Chefchaouen tot het Versailles van Meknès. Voeg daarbij nog de andere keizersteden bij : Fès, de hoofdstad Rabat  en  de parel aan de onbestaande koninklijke kroon : Marrakesh. Ook al is het begrip keizersteden een wijdverspreid misverstand bij ons want het zijn eigenlijk koningssteden, want keizers heeft Marokko nooit gekend nadat sultans eeuwenlang over het Marokkaanse gebied hadden geregeerd.

De koningssteden waren ooit een hoofdstad gedurende de regeerperiode van een bepaalde heerser. Niets dan het beste voor de sultan, met als gevolg dat deze steden van oudsher de mooiste zijn, met indrukwekkende paleizen, prachtige toegangspoorten, de rijkelijkste versieringen met prachtig ambachtelijk meesterwerk en pleinen met indrukwekkende afmetingen.

Voeg daarbij nog tientallen ezelskarren, de aki honden of Atlas honden, de makkaakaapjes in de Atlas, een onwaarschijnlijk goed bewaarde Romeinse nederzetting, berberdorpen, duizend kasba’s, mooie riads en Marokko blijft in je geheugen gegrift.

Het echte Marokko heeft helemaal niets met het idee dat ik ervan had, het land heeft de weg van de moderne wereld ingeslagen dankzij koning Mohammed VI. Niet alleen dat, hij zorgde in 2011 ook voor de erkenning van de berberbevolking. Zijn favoriete moeder was een berberprinses, vandaar de affiniteit van de koning met de berberbevolking.

In gedachten vlij ik mij nog even terug neer op een warme steen. Ik sluit mijn ogen waarbij sterren schitteren aan de hemel, kamelen stappen in de woestijn, het water beukt op de rotsige kust, ik bijna verdrink in de blauwe kleur van Chefchauouen, ik rondwandel in die heerlijke Majorelletuin. Bovendien ruik ik diep in gedachten nog eens de heerlijke geur van mijn mama, telkens zij een vleugje YSL Opium parfum ophad. Ik flits terug naar het levendige Djemaa el-Fna plein.

1001 sprookjesachtige nachten en meer … alleen in Marokko.